In principe haal ik in deze columns liever geen onderwerpen aan die gaan over individuele geneesmiddelen en fabrikanten. Ik vind het namelijk niet fair om concullega’s te beoordelen, veroordelen of bekritiseren in het eenrichtingsverkeer van een column, maar deze keer kan ik het niet laten. Ik heb namelijk naar het TV-scherm (zo ouderwets ben ik 😉) zitten schreeuwen…. Of, nou ja, met stemverheffing gepraat.
Het gaat om een geneesmiddel voor de spierziekte SMA en het advies van het Zorginstituut daarover. In het bericht op TV sprak men in eerste instantie alleen over het deel van het advies dat halvering van de prijs betrof. Ik sloofde me meteen uit richting TV met teksten als: “Ja, maar jongens. Dit is de uitgelezen kans om aan nieuwe betalingsmodellen te werken. Het voldoet aan allerlei criteria voor een dergelijke pilot: het is een aandoening met relatief weinig patiënten, dus een registratie (of ander dataverzamelsysteem) is goed bij te houden; de patiënten zijn goed te monitoren want ze worden behandeld door een kleine groep specialisten; de kosten per behandeling zijn hoog; en daarnaast is het bewijs voor effect op de lange termijn nog niet geleverd.
Wat een kans om een soort abonnement af te spreken, waarbij er alleen betaald wordt voor de maanden of jaren waarin het effect blijvend is…. Dat jullie dat nog niet met elkaar bedacht hebben? Hoe kan dat nou?”
Dat bleek een beetje voorbarig… Want niet veel later vertelt de country manager van het farmaceutische bedrijf dat het open staat voor pay-for-performance afspraken. Gelukkig.
Ik ben heel benieuwd naar de invulling. Sterker nog… ik ben een beetje jaloers… Wie zou er niet graag met zo’n kans in de praktijk werken aan nieuwe modellen voor vergoeding of betaling van geneesmiddelen en therapieën?
Nieuwe routes opzetten naar het betaalbaar én beschikbaar houden van geneesmiddelen die levensreddend zijn of in ieder geval het leven heel veel aangenamer maken. Wat een kans!
Naomi Tielen, Voorzitter