Bij terugkomst van een weekje vakantie werp ik een blik op de brievenbus. ‘Wat vreemd dat die zo uitpuilt, denk ik.’ Ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar hier komen gemiddeld slechts drie enveloppen en een enkel weekblad binnen per week. Dat is het. Weinig aanleiding voor een volle brievenbus dus.
Een grote envelop van mijn werkgever heeft het uitpuilen veroorzaakt. Interessant… dat ziet eruit als een onverwacht cadeautje… Het blijkt een dik (en helaas door de post beschadigd) boek van zo’n 400 pagina’s met de titel ‘Will it make the boat go faster?’ Bij het zien van de titel krijg ik een lichte allergische reactie. Wat is dit? Ik weet dat ik bij een commercieel bedrijf werk en dat sales belangrijk zijn, maar toch. Het voelt alsof we terug gaan naar de tijd waarin men dacht dat harder pushen de enige oplossing was voor betere verkoopresultaten. We waren toch verstandiger geworden inmiddels?
Dus ik leg het boek weg en draai er argwanend omheen. Direct in de oud-papierbak gooien is ook weer zonde, maar ja… die titel…. Na een aantal dagen wint mijn nieuwsgierigheid het van de aversie en pak ik het boek toch op. De auteurs zijn een Britse ex-roeier met olympische medailles en een coach/comédienne. Okay, denk ik, de roeier verklaart de titel van het boek. Ik merk bij mezelf een lichte geruststelling op. In de wereld van top-roeiers is de titel van het boek natuurlijk de enige vraag die echt belangrijk is. Dus ik laat me verleiden om het boek open te slaan en naar de index te kijken. Met de verwachting dat de nog aanwezige weerstand toch weer penetrant terug kan komen. Ik heb namelijk geen zin in een boek waarbij je alle 400 pagina’s moet lezen om uiteindelijk de take-aways eruit te kunnen halen. Ook hier word ik positief verrast: de hoofdstukken hebben concrete titels, als Motivation en Beliefs en lijken daarmee elk op zichzelf te staan. Dat maakt het mogelijk om te grasduinen in plaats van stug van pagina 1 naar 400 toewerken. Hmm, misschien is het toch wat. Ik voel mijn allergische symptomen tot bedaren komen. Dit zou wel eens mee kunnen vallen. Sterker nog, ik word er zelfs nieuwsgierig van want wat motivation betreft is er in tijden van Corona nog best wat te leren.
Als ik het boek werkelijk open sla en het tweede hoofdstuk (motivation) ga lezen, begint het met een verhaal over ‘geen zin hebben om te trainen tijdens de kerstdagen bij de ouders thuis’. Ook de andere hoofdstukken beginnen met mooie verhalen, onder andere over een boot die kapot gaat twee weken voor een belangrijke regatta en hoe de spanning voor dé wedstrijd (OS) zich uit in kotsen aan de kant van de weg op de ochtend van de race. Wat heerlijk, denk ik! Ook een topsporter heeft wel eens geen zin, smokkelt of is doodzenuwachtig. Het maakt me weer duidelijk hoe leerzaam (en inspirerend) het is om te horen hoe andere mensen omgaan met doelen, ambities, moeilijke momenten en motivatie.
Al met al, ben ik blij dat mijn nieuwsgierigheid het gewonnen heeft van mijn weerstand. Nu heb ik weer een leuke inspiratiebron om deze zomer stil te staan bij mijn ‘layered goals’ in werk en privé, onder het genot van een glas rosé in de zon. Tsja…’t is een oud maar juist advies: never judge a book by its cover.
Naomi Tielen, voorzitter